Herbatka Autorska z... Jowitą Kosiba

Herbatka autorska z... Jowitą Kosiba

"Absolwentka filologii polskiej i anglistyki. Doktorantka na Uniwersytecie Rzeszowskim. Na co dzień nauczycielka języka w szkole podstawowej. Jej debiutancka powieść Zagubiony ptak zajęła pierwsze miejsce w konkursie na polską współczesną powieść obyczajową organizowanym przez Oficynę wydawniczą RW2010 i wydawnictwo SUMPTIBUS w 2016 roku. Autorka wierszy publikowanych na łamach pism regionalnych i uniwersyteckich, obecnie pracuje nad trzecią powieścią."

Zapraszam was serdecznie na wywiad, który poprowadzony waszymi pytaniami nabrał bardzo ciekawej formy :). Pozostając w przytulnym klimacie, niezbyt surowej w tym roku zimy, uraczmy się dobrą lekturą i ciepłym kubkiem herbatki :)

Co skłoniło Panią do wyboru zawodu nauczyciela? (pytam jako nauczyciel, czyli koleżanka po fachu ;) )

Jako uczennica byłam zafascynowana pewnymi nauczycielkami, ich sposobem bycia, dystyngowaną elegancją, ogromną wiedzą i swoistą „władzą nad umysłami”. Nie było to decyzja przemyślana – podjęłam ją jako dwunastolatka i nigdy nie rozważałam. Tak już mam, że jeśli coś czuję, to tego nie analizuję i nie rozkładam na czynniki pierwsze. Jeśli się nad czymś zastanawiam, to zazwyczaj nic z tego nie wychodzi.

Jakiego gatunku literackiego Pani nie znosi, nie trawi?

Przede wszystkim nie znoszę literatury słabej, która rości sobie pretensje do bycia arcydziełem. Jeśli chodzi o konkretny gatunek, to z pewnością wymieniłabym tutaj tzw. „literaturę kobiecą”. Cudzysłowu użyłam nieprzypadkowo – wiem, że spora część badaczy i czytelników (czytelniczek) nie lubi tego określenia, niektórzy doszukują się w nim jakichś pejoratywnych znaczeń. Mam tu na myśli dwie grupy utworów: pierwsza to romanse, w których wyolbrzymiony do granic możliwości jest aspekt erotyczny; druga to powieści obyczajowe, których schemat wydaje się powielony po wielokroć – ona silna, niezależna, ale porzuca ją mąż i musi ułożyć sobie życie w nowym miejscu. Oczywiście sam zamysł nie jest zły, bohaterowie w chwilach przełomu są najciekawsi, jednak obecnie panuje tak duży zalew realizacji tego tematu, że mam wrażenie, jakby każda kolejna historia powstała na zasadzie „kopiuj – wklej”.

Co najbardziej fascynuje Panią w powieści gotyckiej?

Tajemnica. To, że penetruje ona te zakamarki ludzkiej duszy, które na co dzień są ukryte, pozostają w cieniu. To, że traktuje o rzeczach niezwykłych i znacznie ciekawszych od tego, co życie serwuje nam każdego dnia.

Co stanowiło dla Pani główne źródło inspiracji w pracy nad powieścią?

Nie było jednego głównego źródła. Było ich kilka: powieści Charlotte Bronte, opowiadania Edgara Allana Poe, poezja Tadeusza Micińskiego, ale też różne utwory muzyczne i fotografie starych dworów i parków. Zawsze tak robię, że pisząc, „stymuluję” się zdjęciami konkretnych miejsc, które pasują w jakichś sposób do danej historii 😊

Który bohater literacki, który denerwuje Panią na samo wspomnienie o nim?

Była ich cała masa, więc nie potrafię wskazać jednego konkretnego. Ogólnie nie lubię bohaterów słabych, którzy, zamiast walczyć o siebie, poddają się presji otoczenia (dlatego mam chroniczną trudność obcowania z polską literaturą pozytywistyczną).

O czym nie chciałaby Pani napisać powieści?

Nigdy nie stworzyłabym powieści wojennej ani science fiction. Po pierwsze dlatego, że są to tematy mi obce i odległe. Po drugie, sama takich nie czytuję, a piszę, i tu zaskoczenie – w pierwszej kolejności dla siebie, abym to ja była zadowolona z danej historii.

W jakich okolicznościach narodził się pomysł na fabułę „Nokturna”?

Chyba w momencie gdy przeczytałam Historię Williego Ellina – jedną z niedokończonych opowieści Charlotte Bronte. Ta opowieść, a właściwie jeden tylko akapit, poruszyła we mnie pewną strunę i naraz wiedziałam, że chcę napisać powieść, której głównym tematem będzie związek jednostki z miejscem. Uwielbiam takie tematy: wpływ danego miejsca na człowieka, ich wzajemne relacje.

Z którymi cechami bohaterów Pani powieści może się Pani utożsamić?

Posiadam przekonanie Ewy o tym, że świat jest zamieszkany przez istoty z innego świata, jak również pewność, że przeszłość wpływa na teraźniejszość, a nasi przodkowie w jakiś sposób sterują naszym życiem. Nie mam jednak za grosz zawziętości Roberta czy praktycznego zmysłu Marii, choć może chciałabym.

Jaka jest Pani ulubiona powieść i dlaczego akurat ta?

Błękitny zamek Lucy Maud Montgomery. To moja najukochańsza autorka, ktoś w rodzaju bliskiej i kochanej krewnej. A sama historia jest urzekająca, traktuje o sile marzeń i o tym, co lubię najbardziej – przełamywaniu konwenansów i szokowaniu otoczenia. Ponadto utożsamiam się z główną bohaterką – jest ona moim literackim alter ego 😊.

Jakie elementy powinny według Pani cechować dobrą powieść?

Przede wszystkim dobra narracja. Fabuła może być najbanalniejsza, czasem wręcz głupia i nieważna – jeśli narrator będzie prawdziwym gawędziarzem, to wciągnie mnie bez reszty. Przykład – utwory Edgara Allana Poe lub Jane Austen, w których nie rozwój akcji był dla mnie najważniejszy, a sposób, w jaki autor rozmawia z czytelnikiem.

Druga rzecz – plastyczność wypowiedzi. Umiejętność malowania słowem, zwłaszcza w kwestiach opisów krajobrazu – im dokładniejsze i bardziej poetyckie, tym lepiej.

Czy ma Pani już jakieś plany literackie na następne lata?

Tak! O mojej pierwszej powieści, napisanej przed Nokturnem, nie będę na razie opowiadać bo… prawdopodobnie pojawi się ona w 2020 roku 😊! Ale o tym teraz cicho sza! Obecnie zaś pracuję nad trzecią powieścią, największą dotychczas, wielopokoleniową historią, traktującą o magii, sile rodzinnych więzów i… sile literatury. Jestem już w połowie, ale niedobory czasu uniemożliwiają mi płynną pracę.

******

Serdecznie dziękuję Pani Jowicie za czas jaki poświęciła na udzielenie odpowiedzi na wszystkie pytania. Za najciekawsze, to które zostanie nagrodzone egzemplarzem powieści "Nokturn" zostało uznane pytanie:

"Co najbardziej fascynuje Panią w powieści gotyckiej ?"

Autorem tego pytania jest pan Mateusz Marcinkowski, którego bardzo proszę o kontakt mailowy pod adresem marysia.17.s@gmail.com. Gratuluję serdecznie!