Dom na wrzosowej polanie

"Zdrada męża i utrata pracy to wydarzenia, które mogą przewrócić życie do góry nogami. Tak właśnie dzieje się w przypadku Aliny. Jej nowy życiowy rozdział rozpoczyna się w malowniczej wiosce u podnóża Tatr, gdzie przyjechała, aby spokojnie pomyśleć nad przyszłością. Nieświadomie wkracza do krainy legend i porywających historii z przeszłości stając się ich częścią. Spotyka też niezwykłego mężczyzną. Marcin ukrywa jednak przed nią tajemnicę, która może zaważyć na ich wspólnej przyszłości..."

Dzięki uprzejmości Wydawnictwa Lucky miałam możliwość przeczytać "Dom na wrzosowej polanie" autorstwa Haliny Kowalczuk. To moja pierwsza styczność z twórczością tej autorki, głównie dlatego że bardzo rzadko zagłębiam się w twórczość polskich autorów. Ostatnio jednak postanowiłam sobie, że będę próbowała się do nich przekonać i dam szansę nie tylko pani Katarzynie Berenice Miszczuk.

Recenzja jest bardzo świeża, książkę zaczęłam czytać wczoraj a skończyłam czytać jeszcze dziś, jadąc w busie z pracy. Dawno nie czytało mi się książki aż tak szybko... Przejdźmy może na razie do samej książki 😊.

Alina Sandor jest panią profesor archeologii, wykładającą na Uniwersytecie Warszawskim. Ma nieco ponad 40 lat, kochającego męża i poważanie w gronie uniwersyteckim. Jako kobieta nie stara się o siebie dbać, uważa że jest jej to nie potrzebne, jakiekolwiek zakupy stanowią przymus. Ale Radek - jej mąż, utrzymuje ją w przekonaniu że we włosach związanych w koński ogon i bardzo szerokich znoszonych ciuchach nadal bardzo mu się podoba. Oj jak bardzo kochająca kobieta potrafi ślepo wierzyć swojemu mężczyźnie...

Radosław Sandor, mąż Aliny, tak samo jak i ona jest wykładowcą archeologii na tej samej katedrze. Z pozoru (tak, to bardzo ważne) jest naprawdę wzorowym mężem. Potem jednak okazuje się, że bardziej wierne Alinie od niego, są jej wykopaliska... Co tu dużo mówić, no nie lubię takich facetów jak on. Przez całą książkę tak mnie denerwował, że naprawdę dziwię się Alinie iż wcześniej nie zorientowała się jaki on jest.

Nasza główna bohaterka nakrywa swojego idealnego męża w jego gabinecie z asystentką Karoliną. Stara się z początku nie mieć najgorszy  myśli w głowie, niemniej jednak ślad szminki na kołnierzyku i niedopięte guziki w koszuli mówią same za siebie. Po tym zdarzeniu przez kilka kolejnych tygodni Radek stara się zachować pozory dobrego zachowania i ma to miejsce aż do czasu kiedy oboje wyjeżdżają w teren w dwa różne miejsca wykopalisk. Nie odbiera telefonu od żony, nie daje jej żadnego znaku życia. Alina po namowie swojej asystentki Basi, postanawia pojechać do niego i przekonać się o prawdzie na własnej skórze. Kiedy jest już w drodze na miejsce poznaje przypadkiem jedną z "ofiar miłosnych" Radka.

Radek i Karolina chcący się pozbyć Aliny z ich życia, doprowadzają do tego iż w trybie natychmiastowym zostaje ona przeniesiona na Uniwersytet Jagielloński do Krakowa i ma nadzorować prace wykopaliskowe w Bystrym Potoku. Miejsce to jest niezwykle urokliwe, szybko przypada bohaterce do gustu. Z ramienia dziekana uczelni, zostaje jej przydzielona możliwość noclegu w domku na wrzosowej polanie, należącym do niejakiego Tomasza. Już kiedy po raz pierwszy tam jedzie mają miejsce bardzo dziwne zdarzenia. Alina spotyka dwie postaci, które są jej bardzo przychylne i przestrzegają przed zagrożeniami. Od jednej z nich, dostaje naszyjnik z figurką wilka, który potem staje jej na drodze...

"- Ech, wszystko, co się wydarzy jest nam zapisane i dzieje się po to, aby nas nauczyć pewnych rzeczy. Wszystko ma swój cel."

Wilków w tej powieści jest dużo. Odgrywają świetną rolę i są jakby klamrą pomiędzy światem rzeczywistym a światem legend. A legend na tych terenach jest niezwykle dużo i mamy też przyjemność zapoznać się z kilkoma w trakcie lektury. Legendy i ludowe bajania mają bardzo duży wpływ na całą akcję książki. Bo przecież w każdej legendzie jest ziarno prawdy...

Obok domu Tomasza nocuje w lesie brudny, zapuszczony, brodaty mężczyzna, który Alinie przedstawia się jako Marcin. Postać o tyle intrygująca, co wszystkie tajemnice które przed nami bardzo dobrze ukrywa. Co wydarzy się między nim i Aliną i co ma do tego wszystkiego Tomek? To jest naprawdę zbyt interesujące, żebym chciała komukolwiek psuć lekturę zanim jeszcze się za nią zabierze.

Alinie i Radkowi udaje się rozwieść i tu wkracza na scenę jedna z moich ulubionych postaci tej książki. Pani Rozalia Kaczorowska, ciotka Radka, jest kobietą z takim charakterem i takimi zasadami moralnymi, że naprawdę zyskała całą moją sympatię jaką mogłam ją tylko obdarzyć. Występuje tu tylko epizodycznie, ale polecam się poznać z tą postacią dużo bliżej.

Pani Halinie Kowalczuk udało się stworzyć wachlarz naprawdę barwnych postaci i wpleść je w lekturę od której po prostu nie mogłam się oderwać, jednocześnie nie czując się przytłoczona całą fabułą. Jestem ciekawa kolejnych powieści tej autorki i mam nadzieję, że już w niedalekiej przyszłości będę miała okazję je poznać 😃. 

Bardzo się ucieszyłam, że Alina przestała się bać wilków i zaczęła odczuwać do nich sympatię. No cóż, miała naprawdę dobry powód ku temu, a zwierzęta zostały tu pokazane jako opiekuńcze, sprawiedliwe i kochające - przede wszystkim dobrych ludzi. Wszystkie opowieści z nimi związane bądź z innymi elementami ważnymi mniej lub bardziej w życiu głównej bohaterki są połączone w ten czy inny sposób ze wszystkimi przytaczanymi legendami. To wszystko dodaje uroku całej powieści i tchnienie delikatnej, magicznej nuty.

Bo przecież w każdej legendzie jest ziarno prawdy...

Za możliwość przeczytania powieści dziękuję Wydawnictwu Lucky.