Anioł z Auschwitz - rozdział 1

"Nic nie mogło rozdzielić Christophera i Rebekki: ani jej wyrodni rodzice, ani nawet narzeczony, z którym wróciła do domu po ucieczce do Anglii. Lecz gdy do sielankowej wyspy Jersey dociera II wojna światowa, nazistowscy najeźdźcy, realizując Ostateczne Rozwiązanie Kwestii Żydowskiej swojego Führera, wywożą Rebeccę na kontynent. Gdy naziści deportują Christophera i jego rodzinę do ojczystego kraju – Niemiec – w desperackiej próbie ratowania ukochanej zgłasza się na ochotnika do szeregów SS. Rozpoczyna służbę w Auschwitz, gdzie sprawuje nadzór nad pieniędzmi skradzionymi ofiarom, które zginęły w komorach gazowych. Poszukując Rebekki, musi nie tylko ukrywać swoje prawdziwe oblicze, ale i walczyć o własną duszę. W koszmarnym świecie Auschwitz Christopher pilnuje przepływu rzeki splamionych krwią pieniędzy, dzięki czemu staje przed nieoczekiwaną szansą. Czy starczy mu sił i odwagi, by zaakceptować swój los, który na zawsze może zmienić nie tylko jego życie, ale i wielu innych ludzi?"

***

Tytuł: Anioł z Auschwitz 

Autor: Eoin Dempsey

Wydawnictwo: NieZwykłe

Data premiery: 14.08.2019

***

Rozdział 1

Auschwitz-Birkenau, wrzesień 1943 roku

Samochód zatrzymał się przed szeregiem trzydziestu magazynów, rozmieszczonych w trzech

rzędach po dziesięć. Każdy miał około dwunastu metrów szerokości i sześćdziesięciu

długości. Kierowca otworzył drzwi rapportführerowi Friedrichowi, Christopher wysiadł za

nim.

– Będzie pan pracował głównie tutaj – rzekł Friedrich. Wyjął spod pachy rejestr,

uniósł pierwszą kartkę i spojrzał na kolejną. – Widzę, że powierzyli panu to stanowisko dzięki

doświadczeniu w księgowości.

Christopher przytaknął i spojrzał na magazyny, które otaczało wysokie ogrodzenie z

drutu kolczastego.

– Cieszę się, że dostaliśmy jakąś fachową pomoc. Przed wojną byłem prawnikiem we

Frankfurcie. Tu jest napisane, że jest pan Niemcem, ale trafił pan do nas z terenów

okupowanych.

– Tak, mieszkałem na Jersey, zanim wyspa została wyzwolona.

– Błogosławiony dzień, nie wątpię. – Friedrich zamknął rejestr i podał go

kierowcy. – Jestem pewien, że jako oficer SS doskonale zdaje pan sobie sprawę, jak ważną

pracę tu wykonujemy.

– Oczywiście, herr rapportführer.

– Bardzo dziwny akcent – zauważył Friedrich.

Był ciepły, wrześniowy dzień. Christopher poczuł, jak po plecach spływa mu strużka

potu. Jego nowy mundur boleśnie opinał go w ramionach. Gdzieś w oddali grała orkiestra.

Docierały do niego niesione przez wiatr tony Kanonu D-dur Pachelbela.

– W Europie żyje za dużo plemion, jest za dużo różnic, za duże szanse na konflikt,

wojnę. Wystarczy spojrzeć na historię, żeby zobaczyć, do czego to prowadzi. Interesuje się

pan historią? Na pewno. Zapewne dlatego poprosił pan o przydział właśnie tutaj, żeby trafić

do samego centrum tworzenia historii. Mam identyczne odczucia. Wiele nas łączy.

– Tak, herr Friedrich.

– A Żydzi od zarania byli najgorszym z tych wszystkich plemion. Ta wojna to ich

wina. Placówki takie jak ta mają zapobiec kolejnym wojnom. Rozumie to pan, prawda herr

Seeler?

– Tak, herr rapportführer, oczywiście. – Około stu dwudziestu metrów dalej stał duży,

betonowy budynek. Jego masywny komin wznosił się kilkanaście metrów w górę i wypluwał

gęsty, czarny dym.

– Chodzi mi o to, że musimy być twardzi jak granit – odezwał się ponownie

Friedrich. – Powtarzam to wszystkim nowym oficerom. Nasza praca jest zbyt ważna, nie

możemy kalać jej współczuciem czy litością dla więźniów. – Splunął. – Żadne przejawy

słabości, zwłaszcza względem więźniów, nie będą tu tolerowane. Potrzebuję wyłącznie

zahartowanych, w pełni oddanych esesmanów. Rozumie mnie pan, herr obersturmführer?

– Oczywiście, herr rapportführer, doskonale rozumiem.

– Żydzi, jak wszystkie pasożyty, świetnie się przystosowują. Potrafią odczytywać

nasze emocje, grać na naszych lękach. Dlatego do tej pracy nadają się tylko silni mężczyźni,

którzy nie są podatni na ich podłe sztuczki, wymierzone we wszystko, co jest dobre na tym

świecie. Musi pan wiedzieć, że każdy wydany tu rozkaz służy dobru Rzeszy, dlatego nigdy

nie może pan kwestionować otrzymanych poleceń.

– Nie mogę się doczekać nowych obowiązków, herr rapportführer.

– Dobrze, bardzo dobrze, takiej odpowiedzi oczekiwałem. Czeka pana wyjątkowo

ważne zadanie. Wraz z rozwojem naszej tutejszej aktywności rośnie zapotrzebowanie na

oddanych funkcjonariuszy, którzy trzymaliby pieczę nad redystrybucją funduszy z powrotem

do Rzeszy.

Szli wzdłuż szeregu magazynów. Drzwi znajdującego się tuż przed nimi były otwarte.

Wewnątrz przebywało około dwudziestu względnie zdrowo wyglądających kobiet, które

sortowały oznaczone białą kredą walizki. Kiedy zbliżyli się do wejścia, żadna nie podniosła

głowy. Co chwilę kobiety rzucały ubrania na ogromną stertę albo odkładały biżuterię na

otoczoną przez uzbrojonych strażników długą ławę.

– Będzie pan nadzorował sonderkommando, naszą żydowską siłę roboczą, przy

sortowaniu dóbr i kosztowności, które mogą się nam na coś przydać. Następnie będzie pan

przeglądał owe dobra i odsyłał je do Rzeszy. Pański obowiązek będzie polegał na

zapewnieniu bezpiecznego przesyłu. Rozumiem, że wypracowanie odpowiedniego systemu

wymaga czasu, ale proszę się starać. Potrzeby naszego obozu są ogromne, nie może być więc

mowy o lenistwie albo niskiej wydajności.

Friedrich kiwnął na Christophera, by poszedł za nim, i obaj cofnęli się o kilka kroków.

– Będzie pan za nie odpowiadał. – Friedrich objął zamaszystym gestem znajdujące się

przed nimi magazyny. – Nie muszę dodawać, że nie tolerujemy tu korupcji. Proszę mieć na

oku zarówno siebie, jak i innych. Wydział polityczny patrzy. Jak pan wie, mogą w dowolnym

momencie przeszukać każdego i nieustannie węszą za niedozwolonymi kontaktami z

więźniami. Jeżeli zostanie pan przyłapany na złodziejstwie czy też sprzeniewierzeniu, jak

mawiacie w księgowości, kara będzie szybka i surowa. Ale jestem pewien, że sięganie po

takie środki nie będzie konieczne.

– Oczywiście, że nie, herr rapportführer.

– Herr Seeler, jestem ciekaw… Szybko pan awansował. To dość niezwykłe, by nowy

rekrut tak szybko został obersturmführerem.

– Jestem księgowym, herr rapportführer. Nadano mi ten stopień, żeby inni księgowi

uznali moje zwierzchnictwo.

– Tak czy siak, spodziewałem się, że pańskie stanowisko zajmie jakiś ranny weteran.

Trudno uwierzyć, że młody, sprawny mężczyzna ze Zjednoczonego Królestwa zdołał w takim

tempie wstąpić do SS i zdobyć u nas tę funkcję.

– Straty wśród naszych dzielnych żołnierzy powodują, że ludzi mojego pokroju,

którzy wcześniej mieszkali za granicą, chętniej przyjmują do SS. Obecnie każdy ma szansę

służyć w szeregach elity Hitlera, tak rdzenni Niemcy, jak i cudzoziemcy. Gdy okazało się, że

mogę spełnić marzenia i zostać żołnierzem SS, naprawdę mi ulżyło. Koniec końców

urodziłem się w Berlinie, herr Friedrich.

Christopher nie wspomniał o olbrzymiej łapówce, jaką jego wujek musiał zapłacić, by

zapewnić mu stanowisko w obozie, bo oczywiście trafił tam wyłącznie dlatego. Gdy się

nabierze wprawy, łatwiej kłamać, a Friedrich wydawał się całkowicie usatysfakcjonowany tą

odpowiedzią.

– Proszę za mną. – Friedrich podążył między magazyny, a Christopher podbiegł, żeby

go dogonić. Panowała tam dziwna cisza. Christopher zastanawiał się, gdzie podziali się

wszyscy więźniowie. Słyszał, że są tam ich tysiące. – Czy przed przydziałem nazwa naszej

placówki obiła się panu o uszy?

– Owszem. Wuj mi o niej opowiadał. Jest oficerem Wehrmachtu, stacjonuje na froncie

wschodnim.

– A jak on dowiedział się o obozie?

– Wiedział, że pragnę służyć Rzeszy, więc rozejrzał się dla mnie za przydziałem.

– Nasza praca ma istotne znaczenie, ale nie można o niej mówić. Nie muszę

przypominać o pańskiej przysiędze lojalności.

– Powtarzam ją każdego dnia, herr rapportführer.

– Miło mi to słyszeć, herr Seeler. Dzięki młodym mężczyznom takim jak pan, Führer

będzie z nas dumny. – Wyszli spomiędzy trzeciego rzędu magazynów i stanęli przed

pokaźnym ceglanym budynkiem. Wyglądał jak masywne gospodarstwo rolne

kilkusetmetrowej długości. – Te budynki są nowe, ukończone ledwie dwa miesiące temu.

Właśnie tu będzie pan gromadził dobra i kosztowności. Trafiliśmy na dobry moment. Zawsze

lepiej oprowadzać nowo przybyłych, gdy jest pusto. Kiedy przyjeżdża transport, robi się dość

gorączkowo.

Friedrich poprowadził Christophera w stronę wejścia do budynku, po drodze minęli

kilku więźniów. Wyglądali na zdrowych i dobrze odżywionych. Każdy niósł jakieś narzędzia

lub pchał wózek. Przeszli przez niewielki przedsionek prowadzący do przestronnej

przebieralni, w której pod ścianami oraz na środku stały rzędy ławek. Nad ławkami, co

kilkadziesiąt centymetrów, wisiały ponumerowane haczyki. W pomieszczeniu panowała

pustka, nie było ani jednego okna, powietrze było gęste. Christopher miał ochotę jak

najszybciej opuścić to miejsce.

– Będzie pan organizował gromadzenie odzieży i kosztowności likwidowanego tu

niepożądanego elementu. – Słowo „likwidowany” odbiło się w głowie Christophera głośnym

echem, od razu pomyślał o Rebecce. Poczuł, że miękną mu kolana, i natychmiast usiadł na

najbliższej ławce.

– Nie ma czasu na odpoczynek. Czeka pana wiele pracy – ponaglił go Friedrich.

Christopher wyszedł za nim z powrotem przez przedsionek, a następnie masywne,

stalowe drzwi z judaszem oraz znakiem: „Szkodliwy gaz! Wejście zagraża życiu”.

Mężczyzna wziął głęboki haust powietrza. Friedrich zdążył wyprzedzić go o kilka

kroków, więc Christopher musiał go dogonić, próbując przy tym zwolnić oddech.

– Jestem pewien, że domyśla się pan, jaki jest charakter naszej pracy, i rozumie,

dlaczego jest taka delikatna.

Christopher zdał sobie sprawę, że milczy o kilka sekund za długo, więc rzucił pośpiesznie:

– Tak, herr rapportführer, zarówno delikatna, jak i ważna.

– Otóż to. To jedno z krematoriów, z których będzie pan pobierał przeznaczone do

wysyłki dobra. Oprócz niego są jeszcze trzy, wkrótce najpewniej staną kolejne. Można

odnieść wrażenie, że pracy ciągle przybywa i nigdy się nie kończy. – Friedrich poprowadził

Christophera z powrotem do samochodu. – Pańskie biuro znajduje się na końcu tego rzędu,

ale i to z czasem może się zmienić. – Widząc zbliżającego się Friedricha, kierowca

zasalutował i otworzył obu mężczyznom drzwi. Christopherowi drżały dłonie, więc schował

je do kieszeni. Serce waliło mu w piersi, a wsiadając, uderzył głową w karoserię.

Rapportführer chyba tego nie zauważył. Droga na koniec rzędu magazynów zajęła kilka chwil, Friedrich przez cały czas mówił – coś o odpowiedzialności i honorze – ale Christopher już go nie słuchał.

Samochód zatrzymał się przy ostatnim magazynie. Pewnie szybciej byłoby przejść tę

odległość pieszo. Friedrich ruszył do przodu i ciągle mówiąc, dotarł do drewnianych drzwi z

oknem. Christopher otworzył je i obaj weszli do środka. W pomieszczeniu było trzech

mężczyzn, którzy podnieśli na nich wzrok. Friedrich poprowadził Christophera do drzwi

prywatnego gabinetu. Wzdłuż ścian stały regały z aktami i rejestrami, okno wychodziło na

ponury dziedziniec. Na niemal pustym biurku stał tylko telefon i sterta dokumentów, za

biurkiem znajdował się duży sejf.

– To pańskie biuro, choć oczekuję, że większość czasu będzie pan spędzał w

magazynach i krematoriach. – Wrócili do części, w której siedziało trzech mężczyzn. – Proszę

pozwolić, że przedstawię pański personel pomocniczy. – Wszyscy trzej wstali. – Po pierwsze,

oto Karl Flick. – Tęgi mężczyzna w okularach postąpił krok naprzód i podał Christopherowi

zimną, spoconą dłoń. – To Wolfgang Breitner. – Breitner, niski człowiek z wielkim nosem,

także wystąpił z szeregu i uśmiechnął się. – A to Toni Müller. – Tym razem dłoń Christophera uścisnął wysoki i poważnie wyglądający mężczyzna.

– Witamy, herr obersturmführer. Nie możemy się doczekać współpracy – oświadczył

Müller. – Jestem pewien, że nie brakuje panu pomysłów na reorganizację procesu

księgowania.

– Zgadza się – odparł Christopher i poczuł ulgę, że nie zadrżał mu głos. – Zdaje się, że

dziś jest ważny dzień, musimy się przygotować na następny transport. Na kiedy go

zaplanowano, herr rapportführer?

– Z tego, co wiem, na jutro – odpowiedział Friedrich i spojrzał na zegarek. – Na mnie

czas. Po pracy panowie zaprowadzą pana do kwatery. Witam w Auschwitz, herr Seeler.

Friedrich zamknął za sobą drzwi, a Christopher powiódł wzrokiem po nowych

współpracownikach – jego podwładnych. Wszyscy trzej w międzyczasie usiedli przy swoich

biurkach i wlepili wzrok w dokumenty oraz rejestry. Christopher przeprosił, oddalił się do

łazienki mieszczącej się na końcu korytarza, po czym zatrzasnął się w ostatniej kabinie. Z

całej siły przycisnął kolana do klatki piersiowej i siedział na toalecie, dopóki nie wystraszył

się, że jego nieobecność może wzbudzić podejrzenia.

Kiedy wrócił do biura, przerzucił papiery leżące na biurku i ułożył je w kolejności do

lektury. Raporty informowały, że do obozu przybywa ogromna liczba ludzi. Wiele tysięcy

każdego tygodnia, a jednak do pracy w miejscowych fabrykach potrzebowano tylko około

trzydziestu tysięcy robotników. Baraki w głównym obozie nie mogły pomieścić więcej niż kilka tysięcy osób. Nic z tego nie rozumiał. Liczby się nie zgadzały. Na biurku leżały też

rejestry dotyczące mienia więźniów, które zwrócono do Rzeszy: reichsmarki, dolary, funty,

liry, pesety, franki, ruble i wszystkie inne waluty, o jakich kiedykolwiek słyszał. Przez obóz

płynęła rwąca rzeka pieniędzy, a on miał okiełznać jej nurt. Po pracy nowi współpracownicy zaprowadzili go do kantyny. Podawano w niej okazałe porcje jedzenia, do tego, w przeciwieństwie do obozu szkoleniowego SS, naprawdę smacznego. Kwaterę miał dzielić z innym młodym oficerem ze służb wartowniczych obozu. Nazywał się Franz Lahm, był untersturmführerem z Regensburga. Chciał namówić Christophera na wieczorne wyjście, żeby poznał innych esesmanów lub wybrał się do kina, albo burdelu dla strażników.

– No, daj spokój. Chodź się z nami napić. Jeżeli zamierzasz kłaść się tak wcześnie

przed każdym transportem, to nigdy z nami nie posiedzisz.

– Idź, nie przejmuj się mną. To mój pierwszy dzień. Obiecuję, że jutro wieczorem ze

wszystkimi się przywitam.

Lahm wrócił o trzeciej nad ranem, przewrócił się o stojący na środku pokoju stolik i

zasnął tam, gdzie upadł. Kilka sekund później pomieszczenie wypełniło się jego chrapaniem.

Christopher nie reagował. I tak nie spał. Leżał w ciemności, zastanawiając się, jak znajdzie

Rebeccę w tej pajęczynie chaosu i śmierci.

***
Serdecznie zachęcam do zapoznania się z całą książką! Za fragment powieści bardzo dziękuję Wydawnictwu NieZwykłemu.